zondag 14 oktober 2012

Donderdag 4 t/m Dinsdag 9 okt - Vegas Baby!!!


Toen we vertrokken vanaf Quail Creek stelden we de Tomtom in op Valley of Fire en gingen we vol goede moed op pad. Bij Mesquite gingen we de interstate af voor een bakkie en daar moesten we al snel aan elkaar toegeven dat al die borden van ‘Las Vegas nog zoveel mijl’ ons dwars zaten. We wilden allebei eigenlijk nog maar 1 ding: Naar Las Vegas, en snel!

Heel jammer van Valley of Fire, maar als de stad lonkt kan je er het beste aan toegeven. Bij de Walmart belden we naar Sam’s Town en we konden zonder problemen een dag eerder komen. Dus de tomtom werd opnieuw ingesteld en we reden lekker door naar Las Vegas. Daar kwamen we nog in de ochtend aan en we hadden dus de hele middag om lekker bij de camper te hangen. Daar waren we echt even aan toe.

’s Avonds zijn we met de shuttlebus naar Fremont Street gegaan en daar hebben we drie lichtshows kunnen zien. De eerste was die van ‘American Pie’ die we vorige keer al zagen. Daarna kwam Queen, dus Sander werd getrakteerd; eindelijk kon hij die van Queen zien! De laatste show was die van Bon Jovi en dat was voor mij dan weer extra leuk. Terug namen we een taxi, want de laatste shuttlebus was uren daarvoor al vertrokken. Bij de camper konden we nog skypen met thuis, want het was daar inmiddels ochtend geworden.

De volgende dagen (en nachten) hebben we besteed aan luieren, winkelen, zwemmen, eten en drinken. We hebben uitgebreid de strip verkend en meerdere bezoekjes aan de Wal-Mart gebracht. Daar vinden we de kleren toch het mooist. Voor al die mooie kleren hebben we uiteindelijk een extra bagagetas moeten kopen, waarmee we bij het inchecken ook nog bijna overgewicht hadden…

Op de camping logeerde een hondje, Bubba, een pup van negen maanden. En dat hondje kwam dus om de twee/drie uur langs onze camper wandelen. Het beestje deed ons zo ontzettend aan hoe-heet-ze-ook-al-weer denken, dat we hem steeds uitgebreid moesten knuffelen. Om na vier dagen afscheid van die schat te moeten nemen, viel ons dan ook best zwaar. Maar we zijn verder niet sentimenteel hoor, helemaal niet…

We hebben in Sam’s Town de Subway ontdekt en zijn compleet verslaafd geraakt aan hun lekkere broodjes. We aten bijna niet anders meer, maar dat gaf niet, want in bijna elk hotel en op elke hoek zit wel een vestiging. Sander heeft bij de Walgreens een supermedicijn tegen zijn niesbuien gevonden; een piepklein pilletje, maar binnen het kwartier doet het zijn werk. In Ceasars Palace heb ik een cd, een dvd en een luchtje gekocht van Celine Dion. We waren graag naar haar show gegaan, maar die speelde helaas niet tijdens onze vakantie. Deze aankopen had ik mezelf beloofd als goedmakertje.

De hotels op de strip maakten dat we van de ene verbazing in de andere vielen. Complete winkelcentra hadden ze daar. Wel met veel van dezelfde winkels. Overal zat wel een Swarovski, een Cartier enz enz. Noem maar op, al die grote merken. Winkels die wij trouwens allemaal voorbij lopen. Wij shoppen liever bij de Wal-Mart… De interieurs van de hotels zijn prachtig, allemaal keurig in thema. We konden overal wel foto’s van maken en daardoor hebben we er verdacht weinig gemaakt.

Op de strip lopen is geweldig, je kijkt je ogen uit. Het enige nadeel zijn (zoals wij ze noemen) de Mexicanen. Die staan op iedere straathoek om de mannen allerlei kaartjes met vieze plaatjes, telefoonnummers en adressen aan te reiken. Op het laatst was ik heel goed in het geven van ‘The evil eye’ waardoor ze Sander braaf oversloegen. Niet dat ie wat had aangepakt trouwens, dat zou ik dan weer eerder doen. Maar niemand wilde ze aan mij geven. I wonder why…?

De minst leuke ervaring was op een loopbrug waar een zwerver een bordje omhad met ‘kick me in the nuts, for 20 bucks’. Die werd dus asociaal hard getrapt door een dronken toerist. Was heel eng om te zien en het ergste vond ik nog dat iedereen erom stond te lachen. Hoe ziek ben je dan? Ik was flink van slag en moest eerst een grote traan wegpoetsen voor ik weer verder kon.

Leuk om te vertellen is dat er op de campground tot twee keer toe mensen op de plek achter ons stonden die aan het eind van hun reis waren. We zouden een ontmoeting hebben met een stel van AllesAmerika die aan hun reis zouden beginnen. Dus we hebben alles aangepakt, zodat we het aan hen konden doorgeven. Ideaal zo. Toen ze uiteindelijk wegreden hadden ze uitpuilende kastjes! De ontmoeting zelf was heel leuk. We hebben de hele avond zitten kletsen over van alles en nog wat.

Op maandag moesten we de camper weer inleveren en dat ging gelukkig lekker vlot. Er waren geen problemen geweest en de camper zag er prima uit. Vanaf Moturis konden we met de shuttle naar het vliegveld. Doordat wij wat later waren, konden we eigenlijk meteen doorlopen de bus in. Perfect natuurlijk. Bij het vliegveld werden we eruit gegooid en moesten we op zoek naar een taxi. Die vond ik… in de vorm van een witte limousine. Hoe decadent is dat!

De chauffeur bracht ons eerst naar het Las Vegas sign, waar we verschillende foto’s hebben gemaakt. Een daarvan is de foto die ik aan mijn collega’s beloofd had. Van mij met mijn volkomen foute dollarketting. Oude collectie hoor, zoiets vind je nu niet meer in Nederland. In Las Vegas daarentegen kwam ik nog veel grotere en foutere dollarkettingen tegen. Zo verschrikkelijk voor aap liep ik dus niet!

Voor onze laatste nacht hadden we het Flamingo-hotel gereserveerd. We hadden een kamer met stripview gevraagd, maar omdat San toch wel erg graag een sigaretje wilde roken, kregen we een kamer in de rookvleugel toegewezen, met gardenview. Ook niet verkeerd. Als afsluiter gingen we eten bij Outback Steakhouse, waar ik na heel veel jaren eindelijk weer van een ‘blooming onion’ kon genieten. Helaas kreeg ik hem niet helemaal op, maar potverdikkie, wat was het heerlijk!!

Om vanuit het Flamingo met al je bagage een taxi te vinden is geen makkelijke opgaaf. We wilden niet met de bagage-drop-off werken, want daar stond een enorme rij. Dus konden we zelf met alle koffers en tassen naar de uitgang zeulen. Die dus niet te vinden was. Uiteindelijk zijn we via het conferentiecentrum op straat beland en moesten we het hele stuk naar de taxistandplaats weer teruglopen. We kregen een vriendelijke dame als chauffeuse. Alleen had zij van “arkievlaai” nog nooit gehoord. Dus zijn we alle terminals afgereden totdat Sander opeens een piepklein bordje van ArkeFly ontdekte. Daarna ging het lekker snel. Inchecken ging meteen goed, de airport security check was zo gepiept en zelfs het wachten op het boarden ging zo voorbij. We hadden Wifi, dus konden uitgebreid chatten met Nederland.

De vlucht verliep goed. Op Los Angeles moesten we allemaal uitstappen en opnieuw door de boardingprocedure. Beetje vaag, maar ach, we konden daardoor nog even de benen strekken. We vertrokken een kwartier te laat uit LA, maar landden 40minuten eerder dan verwacht op Schiphol. Daar stond een enorme rij bij de douane en vervolgens duurde het onwijs lang voordat de koffers tevoorschijn kwamen. Al met al konden we pas twee uur na het landen onze taxichauffeuse (moeders) in de armen vallen. Als een speer naar huis om Leia (die we nog steeds niet gemist hadden…) te knuffelen en al onze spulletjes een plekje te geven. Het was een heerlijke vakantie en we hebben nu echt alles kunnen doen waar we twee jaar geleden niet aan toe kwamen. Volgende reisdoel??? Eerst maar eens lang, lang, heel lang gaan sparen!










 

 

vrijdag 5 oktober 2012

Woensdag 3 okt - Afscheid van Utah

Bij het opstaan voelden we ons gelukkig allebei een stuk beter. Zal vast door het vuurtje zijn gekomen...
Omdat we lekker vroeg op pad konden en het toch min of meer op de route lag, besloten we toch gewoon naar Cedar Breaks NM te gaan. Dat betekende dat we na de 89 over de 143 moesten rijden. En die laatste weg is zo prachtig! We reden omhoog naar Panguitch Lake en hadden de mooiste uitzichten. Wederom in Dixie National Forest. Dat is toch wel ons favoriete bos. We zouden daar wel een complete vakantie door kunnen brengen. Wie weet komt dat er nog eens van.

Cedar Breaks is een bizarre afwisseling in het bos. We vonden het onwijs mooi, maar doordat we allebei een beetje overvoerd zijn met 'mooiigheden', hadden we geen ultiem wow-moment. Het doet een beetje denken aan Bryce Canyon, maar ook weer niet. We weten niet goed hoe we het moeten omschrijven.
Het visitor center ligt op een klif en is aan het verzakken geraakt. Er werd druk aan gewerkt en het voelt heel raar om er dan wel gewoon binnen te lopen. Het is een ieniemienie-blokhut en we durfden amper te bewegen uit angst dat het hele gebouwtje naar beneden zou storten.

Vanaf Cedar Breaks namen we de 14 naar Cedar City en langs die weg ligt een uitzichtspunt waarvandaan je Zion al kan zien liggen. Heel indrukwekkend. Dit park roept zoveel bij ons op.

In Zion Kolob Canyons aangekomen, zijn we eerst bij de rangers gaan informeren of onze geplande hike goed begaanbaar was. Dat was zo, en de ranger was ervan verzekerd dat we een prachtwandeling zouden gaan hebben. En hij had gelijk! We liepen de Taylor Creek trail die eindigt bij Double Arch Alcove. We moesten 49 keer de creek oversteken. Dat is geen gok; op de terugweg hebben we ze allemaal geteld! Het leuke is dat dit officieel Zion Wilderness Area is. Moet je je niet te veel bij voorstellen hoor. Het enige wild dat wij tegenkwamen was een kalkoen...
De wandeling bracht ons langs twee originele cabins. Je zal daar maar gewoond hebben! De double arch alcove was een mooi eindpunt, maar eigenlijk is de hele wandeling mooi. Je  blijft om je heen kijken, zeker nu de bomen en struiken zulke mooie herfstkleuren hebben.
Na de wandeling hebben we de scenic route gereden, maar deze voegde niet heel veel aan onze ervaring toe. Zion is gewoon prachtig, waar in het park je ook staat. We zijn gelukkig dat we er zoveel van hebben mogen zien deze reis, maar zouden het niet vervelend vinden om hier nog een keer heen te moeten. Als het dan moet... Offeren wij ons wel op hoor!

Na Zion was het nog een klein stukje naar Quail Creek SP waar we de overnachting gepland hadden. We hadden een plek aan het water gereserverd. Alleen hadeden we niet verwacht dat ook hier het water in deze periode lager staat, waardoor we er nog een heel eind vanaf zaten. Ik moest en zou natuurlijk zwemmen, dus liep er heen om te kijken hoe warm het water is. Voorwaarde van San, anders wilde hij niet mee. Ik was bijna bij de waterrand toen ik vast kwam te zitten in de blubber. Met veel moeite wist ik mezelf te bevrijden en kon ik met gitzwarte blubberpoten weer terug naar de camper strompelen. Sander lachen natuurlijk... (Zou ik andersom ook gedaan hebben, haha)

Ook hier hadden de vorige bewoners een kadootje achter gelaten en Sander zag bij een onbezette site nog meer hout liggen. Wat je vindt mag je houden toch? Of opfikken, zoals wij bij het schemer saampjes hebben zitten doen. Daardoor wel ontdekt dat een essentieel onderdeel van het survivalpakket een blocnote moet zijn. Want daar konden we mooi aanmaakpropjes van maken!

Zo'n kampvuur is prachtig, alleen wordt je er wel een beetje nachtblind van. Dat ontdekte Sander toen hij naar de camper probeerde te wandelen en tegen de stoeprand op liep. Hij mist nu een flink stuk vlees van zijn teen. Jut heeft dus weer auw.
Midden in de nacht werd ik wakker met een stijve nek. Ik heb immers raar scheef in de camper gehangen vanwege die rechterdij. Jul doet dus ook weer gezellig mee.
Zouden we oud en krikkemikkig worden ofzo?!













woensdag 3 oktober 2012

Dinsdag 2 okt - Jut en Jul


Aan ons avontuur van gisteren hebben we allebei een vervelend souvenir overgehouden. Sander heeft een pijnlijke zenuw in zijn knie en ik heb een blauw-rode dij. Hij kan niet pijnloos lopen en ik kan niet pijnloos zitten. Aiaiai, wat zijn we zielig samen. Maar ja, de reis moet door, dus we zijn toch maar op pad gegaan.

Het plan voor vandaag was boodschappen doen, naar Goblin Valley rijden en daar een plek bemachtigen. Daarna zouden we op de fiets naar Little Wild Horse Canyon om daar te hiken. Het boodschappen doen is gelukt. Naar Goblin Valley rijden ook. Maar daar bleek helaas dat San echt niet goed kan lopen nu. Dus meteen maar spoedberaad gehouden en besloten alvast een stuk van de route van morgen te rijden en onderweg een camping te zoeken. Om de rest van de dag op de campground van Goblin Valley te vertoeven, zagen we geen van beide zitten.

Natuurlijk hebben we eerst nog rondgekeken in Goblin Valley, maar eerlijk gezegd kon dat ons niet langer dan een half uurtje boeien. Voor kinderen is het geweldig; klimrek en zandbak in een. Maar ja, hoewel we ons nog heel vaak kind voelen, was dit dus niet our cup of tea.

We zouden eigenlijk via de I-70 gaan, maar omdat we onzeker waren over de hoeveelheid brandstof en de beschikbare campings, zijn we toch maar via de 24, 62 en 98 gegaan. Leuk
voordeel daarvan was dat we weer door Capitol Reef reden en we toch nog onze magneet konden kopen. We hebben een mooie van Waterpocket Fold gevonden.

Uiteindelijk zijn we beland op een campground in Circleville. De office was gesloten, maar er hing een briefje op de deur dat 'late arrivals' zelf een plekje mochten kiezen en de bijbehorende fee met een briefje in de brievenbus moesten doen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben nu dus lekker weer full hook-up. En internet, want de buurman verklapte het Wifi-wachtwoord.

Toen ik net het verslag zat te typen, kwam Sander binnen om te vragen of ik bij zijn vuurtje wilde zitten. De vorige 'bewoners' hadden hout achter gelaten en San kon het niet laten daar toch even zijn aansteker bij te houden. Het verslag werd aan de kant gekwakt en we zijn gezellig samen bij het brandje gaan zitten. Herinneringen ophalen, want bij mij wekt de geur van vuur altijd de gedachte aan Opa en Oma op. Onder de sterrenhemel zit je dan al gauw over je dierbaren te praten en vul je jezelf met liefdevolle energie. jaja, ik weet het, is zweverig, maar zo voelen wij dat nou eenmaal.

Inmiddels is het vuurtje geblust en zitten we nog even binnen aan het verslag te werken. Morgen hebben we een makkie. Anderhalf uur rijden naar Kolob Canyons en hopelijk voelt Sander zich goed genoeg om te wandelen. Zo niet, dan maken we misschien een omweg via Cedar Breaks NM. Ook geen straf. In elk geval zal het weer een mooie dag worden.

 
 
 








dinsdag 2 oktober 2012

Maandag 1 okt - Avontuur in Mill Creek Canyon

Zoals de laatste tijd steeds vaker het geval is, deden we vandaag lekker rustig aan. Toen we klaar waren met uploaden, kletsen en ontbijten, zijn we alle spullen waterdicht in gaan pakken. We hadden een hike gepland, waarbij we meerdere keren een creek moesten oversteken en we kennen onszelf... Better safe than sorry dus!

Op de fiets gingen we naar de trailhead. Dwars door Moab heen. Heel leuk om ook eens een ander deel van dit stadje te zien. Bij de grotere straten was keurig een bike lane en waar dat niet was, reden we op de vluchtstrook. Het duurde niet lang voor we E Power House Lane bereikten en dat bleek een hobbelige grintweg. Gelukkig dat we dus niet met de camper gegaan waren! Op de fiets was dit al oppassen geblazen, maar wel weer een uitdaging.

Bij de trailhead hebben we de fietsen aan een paaltje gebonden en zijn we met de gps in de hand op pad gegaan. Al meteen kwam het eerste obstakel. Een oude dam, waar je via de rotsen omheen moest klimmen. Daarna was het pad vrij eenvoudig begaanbaar. Afgezien van de poison ivy die we steeds vakkundig wisten te ontwijken. Op het bord bij de trailhead stond een handig foefje: 'Leaves of three? Let them be!' Ik speurde steeds de onderste begroeiing af en Sander de bovenste. Prima taakverdeling zo.

Als de creek zich zou splitsen, moesten wij de north fork blijven volgen. Dat betekende dus dat we de eerste oversteek moesten maken, want we liepen langs de south. Deze eerste kon nog met de schoenen aan, via wat grotere stenen. We hebben een tijdje langs de oever gelopen, tot we tegen grote rotsen aanliepen en dus weer moesten oversteken. Hier was het een flink stuk dieper, dus de schoenen trokken we uit en op blote voeten gingen we het ijskoude water in. Aan de overkant zijn we op blote voeten verder gegaan, want in de beschrijving stond dat we several times moesten crossen. Het paadje bestond gelukkig uit redelijk mul zand, dus het liep nog niet eens verkeerd ook.

En toen kwam de beloning: Een prachtige waterval die uitkwam in een bassin. We hebben daar even zitten uitpuffen. In de beschrijving stond dat je hier nog verder langs de creek moest om bij een tweede bassin te komen. Sander, mijn held, besloot te gaan kijken of het mogelijk was bij de waterval via de stenen omhoog te klimmen. Hij heeft wat pogingen gewaagd, maar gleed continu terug. Niet te doen dus.

Intussen was er een Amerikaans stel met twee jonge meiden gearriveerd en de man, John, ging een stuk terug om te kijken of we ergens op de hoge kliffen konden komen om op die manier voorbij de waterval te geraken. Het duurde een hele poos, maar toen opeens zagen we hem boven de waterval staan. Hop, wij met zijn allen diezelfde weg proberen te vinden. Dat werd een flink geklauter. Je moest over het slickrock, steeds verder omhoog. En dan zie je opeens wer de waterval. Maar nu van bovenaf. Machtig! Er was daar ook veel meer ruimte om de creek heen en je kon op het slickrock lekker op je handdoekje zitten. Ik ben gaan poedelen in de creek. Slibberdeglibber, drie keer onderuit, maar dan ben je er ook wel doorheen en is het water niet eens zo koud meer. Vanaf de handdoek hebben we zitten genieten van het plezier van de meisjes. ZIen genieten doet genieten immers. Van de vrouw, Stacy, hoorden we dat ze een video had gezien waarop mensen vanaf het slickrock in het bassin sprongen. Dat stond ook al in mijn beschrijving. En dan gaat het kriebelen...

Ik heb er eigenlijk niet eens zo lang over nagedacht. Opeens zei ik tegen San: "Ik ga het doen." Hij was er niet zo blij mee; je kunt niet goed zien hoe diep het is. Ik ben opgestaan, erheen gelopen en gaan zitten. Stacy lag naast me mee te speuren naar het beste plekje. Ik heb haar mijn brilletje gegeven en toen heb ik me af laten glijden en met een keurig bommetje belandde ik in het water. Wat een kick! Toen ik bovenkwam stonden San en John te joelen op de rots boven me. Wiehaaaa, I did it!!!
Mijn landing onder water was helaas niet zo keurig. Ik heb mijn rechterbil flink geschaafd op de stenen. Maar ey, I did it!!!
En het water was daar koud! Ik wilde er snel weer uit, maar toen besloot een van de meisjes dat ze ook wilde springen. Die moest ik natuurlijk opvangen. Dus ik bleef maar braaf in het water wachten. En wachten, en wachten, en wachten. Uiteindelijk besloot ze het toch niet te doen. Is ook wel eng voor zo'n ukkie. Dus daar ging ik, zonder brilletje, op de tast de steentjesdam over en bijna kruipend op het slickrock naar boven zien te komen. Even niet goed doordacht van te voren, maar ja, ook dat is typisch Ientje. Maar daar stond opeens mijn held. Met mijn brilletje! Toen we samen verder klauterden, hoorden we opeens een kreet en daarna een grote plons. John was toch gesprongen. Niet lang daarna hoorden we een tweede kreet en een iets minder grote plons. Meisje nummer 1 was gesprongen! Toen we weer bij de rest kwamen, stond meisje nummer 2 in dubio. Dus wij hebben haar, samen met Stacy net zolang staan aanmoedigen tot ze het toch deed. Zo gaaf!

Niet lang daarna gingen ze weg en wij besloten ook aan de terugweg te beginnen. Ik op blote voeten en Sander, die met zijn gympen het water in was gegaan, op natte schoenen. We volgden nu een ander pad en moesten drie keer oversteken. Peace of cokkie nu natuurlijk. Dit pad was bezaaid met poison ivy, dus ik moest op mijn blote pootjes extra goed opletten. Na de laatste oversteek  heb ik de schoenen weer aangedaan en dat loopt dan zooo lekker!

Het fietsritje terug ging bergaf, dus we hoefden bijna niet te trappen. Voor we het wisten, waren we weer op de camping, waar we een lekker koel drankje genomen hebben. Allebei even douchen en opfrissen en we waren weeer helemaal het mannetje. Nou ja, Sander dan, ik ben nog steds een vrouwtje gelukkig. Toen we samenBuiten zaten, zegt Sander opeens: "Kijk, daar heb je die meiden!" Dus wij zwaaien en inderdaad, het waren onze zwemvriendinnetjes. Even gekletst en ze zouden later terugkomen om emailadressen uit te wisselen, zodat we hun onze foto's, waar zij ook op staan, konden sturen.

Voor het avondeten zijn we naar de Moab Brewery gelopen en daar hebben we heerlijk gegeten. Veel te veel natuurlijk, dus ik kan vandaag ook nog genieten van mijn smoked salmon wrap. Als toetje een ijsje to-go en we liepen smikkelend weer terug. Net toen we naar bed wilden gaan, kwamen John en Stacy nog even langs en we hebben met hun nog even gezellig nagepraat. Voor onze volgende reis hebben we een slaapplek in Colorado en onze eigen dirt road guide. Perfectamundo!








Zondag 30 sept - Canyons en arches

Omdat we vandaag toch van plek moeten verwisselen, hebben we het schema een beetje omgegooid. Vandaag dus naar Canyonlands Island in the Sky. De rit erheen is al prachtig. Je rijdt langs steile rotsen en opeens is daar een tussendoorgang waar je heen moet. Bij deeerste gelegenheid na de ingang hebben we de camper even neergezet en zijn we de omgeving even in ons op gaan nemen. We bestudeerden het kaartje en alle informatie die we van AA af hadden gehaald en besloten te beginnen met die viewpoints die ons het leukst leken. Dit om te voorkomen, dat we er tabak van zouden krijgen voordat we aan de leukste dingen toe zouden komen. Het vreet namelijk energie, auto in en uit, van heet naar airco, stukkie lopen, kijken en weer verder. Dat is tenminste onze ervaring tot nu toe. Vandaar dat we wat selectiever te werk gaan nu.

Eerste stop werd Mesa Arch, een wandeling van ongeveer een kilometer bracht ons bij de eerste arch van de dag. Het was daar erg druk; dit schijnt een van de populairste punten te zijn. Sander is naar de arch gegaan om er doorheen te kijken en ik heb een poging gedaan erop te klimmen. Ver kwam ik niet, want vanaf de zijkant had je al zo'n prachtig uitzicht, dat erop klimmen niet veel toe zou voegen. Behalve dan knikkende knieen en zweethandjes...

De volgende stop was Grand View Point Overlook. Ook hier kon je een trail lopen, deze was drie kilometer. We pakten de stokken en gingen op pad. Een prachtige wandeling. Eerst loop je langs de ene kant van de rim en na een hele poos steek je over en loop je langs de andere kant. Veel mensen gaven voor die tijd al op. Zonde, want aan de andere kant kreeg je een heel ander uitzicht. En toen opeens waren we aan het eind van de wandeling. Ik had verwacht dat we echt op een 'point of no return'  zouden komen, met uitzicht alle richtingen op. Dat was dan niet zo, maar dit uitzicht was ook heel mooi. Met de timer hebben we een leuke foto kunnen maken. Lijkt heel relaxed, maar je zit daar echt niet op je gemak!

Terug bij de camper hebben we een broodje gesmeerd en met een prachtig uitzicht zitten lunchen. Dat is toch wel ideeal zo met de camper, je hebt alles bij de hand! Toen de kruimeltjes op waren, zijn we weer richting ingang gereden voor het Shafer Trail viewpoint. Ik had al zoveel over deze dirtroad gelezen, dat ik nou wel eens met eigen ogen de switchbacks wilde zien. En die zijn engggg! Blij dat wij in Capitol Reef al een 4WD gehuurd hadden. Hoef ik hier niet met doodsangst in zo'n auto te zitten!

Volgende park op de planning was Dead Horse Point SP. We hebben hier bij het beroemde viewpoint uitgebreid staan kijken. Sander leek wel in trance; hij heeft ik-weet-niet-hoe lang in de diepte staan kijken. Hoezo ontspannen!?
In dit park zijn heel veel biketrails, dus moechten we hier ooit nog komen, dan lijkt het ons mooi hier een stuk te gaan fietsen. Voor vandaag zagen we dat niet meer zitten.

Wat we wel zagen zitten, was de hike naar Corona & Bowtie Arches. Daarvoor moesten we eerst weer een stuk rijden. De trailhead begint aan de Potash Road en we konden met de camper in elk geval tot aan daar komen. Om half vijf stonden we klaar om te beginnen aan het laatste avontuur van de dag. Van mijn, inmiddels beruchte, mede-AA-er had ik begrepen dat ze 1u40 over het totaal gedaan hadden. Dus wij gingen uit van minimaal 2uur. In het register dat aan het begin van de wandeling ligt, moet je je in- en uitschrijven. Voor het geval er iets gebeurt zeg maar...
In dat register zagen we een gemiddelde tijd van 2 a 3 uur, dus we gingen snel van start. In het donker terug lopen en rijden zagen we niet zitten namelijk.

De hike was er eentje om nooit te vergeten. Vlak na het register moet je het spoor oversteken. Dat zou in NL nooit zo kunnen! Sander, als bevoegd spoorbetreder, gaf mij gelukkig toesemming eroverheen te gaan. Anders had ie in zijn uppie verder gemoeten, ookweer zo sneu...
De heenweg was voor ons het zwaarst; bergop. Je moest onder andere een steile ijzeren trap beklimmen, over slickrock waggelen en zelfs via uitgehouwen tredes en een kabel omhoog klauteren. Al die tijd heb je al zicht op beide arches, alleen zie je van de Corona pas later dat het echt een arch is als de blauwe lucht erdoorheen komt piepen. Bij deze laatste hebben we een hele tijd zitten uitrusten en zitten genieten van dit unieke stukje natuur. Er was bijna niemand, dat maakte het extra speciaal. De terugweg was wat makkelijker dan de heenweg en we stonden om half zeven weer bij de trailhead. Jazeker, we beginnen goed te worden in schatten!!

Terug bij de camper hebben we even snel wat gedronken en daarna zijn we rap naar de camping gereden. Het begon al flink donker te worden toen we aankwamen, maar zonder problemen vonden  we onze plek en hebben we alles aangesloten. Van eten kwam niks meer; we waren kapot. Maar wat een topdag weer!