dinsdag 2 oktober 2012

Maandag 1 okt - Avontuur in Mill Creek Canyon

Zoals de laatste tijd steeds vaker het geval is, deden we vandaag lekker rustig aan. Toen we klaar waren met uploaden, kletsen en ontbijten, zijn we alle spullen waterdicht in gaan pakken. We hadden een hike gepland, waarbij we meerdere keren een creek moesten oversteken en we kennen onszelf... Better safe than sorry dus!

Op de fiets gingen we naar de trailhead. Dwars door Moab heen. Heel leuk om ook eens een ander deel van dit stadje te zien. Bij de grotere straten was keurig een bike lane en waar dat niet was, reden we op de vluchtstrook. Het duurde niet lang voor we E Power House Lane bereikten en dat bleek een hobbelige grintweg. Gelukkig dat we dus niet met de camper gegaan waren! Op de fiets was dit al oppassen geblazen, maar wel weer een uitdaging.

Bij de trailhead hebben we de fietsen aan een paaltje gebonden en zijn we met de gps in de hand op pad gegaan. Al meteen kwam het eerste obstakel. Een oude dam, waar je via de rotsen omheen moest klimmen. Daarna was het pad vrij eenvoudig begaanbaar. Afgezien van de poison ivy die we steeds vakkundig wisten te ontwijken. Op het bord bij de trailhead stond een handig foefje: 'Leaves of three? Let them be!' Ik speurde steeds de onderste begroeiing af en Sander de bovenste. Prima taakverdeling zo.

Als de creek zich zou splitsen, moesten wij de north fork blijven volgen. Dat betekende dus dat we de eerste oversteek moesten maken, want we liepen langs de south. Deze eerste kon nog met de schoenen aan, via wat grotere stenen. We hebben een tijdje langs de oever gelopen, tot we tegen grote rotsen aanliepen en dus weer moesten oversteken. Hier was het een flink stuk dieper, dus de schoenen trokken we uit en op blote voeten gingen we het ijskoude water in. Aan de overkant zijn we op blote voeten verder gegaan, want in de beschrijving stond dat we several times moesten crossen. Het paadje bestond gelukkig uit redelijk mul zand, dus het liep nog niet eens verkeerd ook.

En toen kwam de beloning: Een prachtige waterval die uitkwam in een bassin. We hebben daar even zitten uitpuffen. In de beschrijving stond dat je hier nog verder langs de creek moest om bij een tweede bassin te komen. Sander, mijn held, besloot te gaan kijken of het mogelijk was bij de waterval via de stenen omhoog te klimmen. Hij heeft wat pogingen gewaagd, maar gleed continu terug. Niet te doen dus.

Intussen was er een Amerikaans stel met twee jonge meiden gearriveerd en de man, John, ging een stuk terug om te kijken of we ergens op de hoge kliffen konden komen om op die manier voorbij de waterval te geraken. Het duurde een hele poos, maar toen opeens zagen we hem boven de waterval staan. Hop, wij met zijn allen diezelfde weg proberen te vinden. Dat werd een flink geklauter. Je moest over het slickrock, steeds verder omhoog. En dan zie je opeens wer de waterval. Maar nu van bovenaf. Machtig! Er was daar ook veel meer ruimte om de creek heen en je kon op het slickrock lekker op je handdoekje zitten. Ik ben gaan poedelen in de creek. Slibberdeglibber, drie keer onderuit, maar dan ben je er ook wel doorheen en is het water niet eens zo koud meer. Vanaf de handdoek hebben we zitten genieten van het plezier van de meisjes. ZIen genieten doet genieten immers. Van de vrouw, Stacy, hoorden we dat ze een video had gezien waarop mensen vanaf het slickrock in het bassin sprongen. Dat stond ook al in mijn beschrijving. En dan gaat het kriebelen...

Ik heb er eigenlijk niet eens zo lang over nagedacht. Opeens zei ik tegen San: "Ik ga het doen." Hij was er niet zo blij mee; je kunt niet goed zien hoe diep het is. Ik ben opgestaan, erheen gelopen en gaan zitten. Stacy lag naast me mee te speuren naar het beste plekje. Ik heb haar mijn brilletje gegeven en toen heb ik me af laten glijden en met een keurig bommetje belandde ik in het water. Wat een kick! Toen ik bovenkwam stonden San en John te joelen op de rots boven me. Wiehaaaa, I did it!!!
Mijn landing onder water was helaas niet zo keurig. Ik heb mijn rechterbil flink geschaafd op de stenen. Maar ey, I did it!!!
En het water was daar koud! Ik wilde er snel weer uit, maar toen besloot een van de meisjes dat ze ook wilde springen. Die moest ik natuurlijk opvangen. Dus ik bleef maar braaf in het water wachten. En wachten, en wachten, en wachten. Uiteindelijk besloot ze het toch niet te doen. Is ook wel eng voor zo'n ukkie. Dus daar ging ik, zonder brilletje, op de tast de steentjesdam over en bijna kruipend op het slickrock naar boven zien te komen. Even niet goed doordacht van te voren, maar ja, ook dat is typisch Ientje. Maar daar stond opeens mijn held. Met mijn brilletje! Toen we samen verder klauterden, hoorden we opeens een kreet en daarna een grote plons. John was toch gesprongen. Niet lang daarna hoorden we een tweede kreet en een iets minder grote plons. Meisje nummer 1 was gesprongen! Toen we weer bij de rest kwamen, stond meisje nummer 2 in dubio. Dus wij hebben haar, samen met Stacy net zolang staan aanmoedigen tot ze het toch deed. Zo gaaf!

Niet lang daarna gingen ze weg en wij besloten ook aan de terugweg te beginnen. Ik op blote voeten en Sander, die met zijn gympen het water in was gegaan, op natte schoenen. We volgden nu een ander pad en moesten drie keer oversteken. Peace of cokkie nu natuurlijk. Dit pad was bezaaid met poison ivy, dus ik moest op mijn blote pootjes extra goed opletten. Na de laatste oversteek  heb ik de schoenen weer aangedaan en dat loopt dan zooo lekker!

Het fietsritje terug ging bergaf, dus we hoefden bijna niet te trappen. Voor we het wisten, waren we weer op de camping, waar we een lekker koel drankje genomen hebben. Allebei even douchen en opfrissen en we waren weeer helemaal het mannetje. Nou ja, Sander dan, ik ben nog steds een vrouwtje gelukkig. Toen we samenBuiten zaten, zegt Sander opeens: "Kijk, daar heb je die meiden!" Dus wij zwaaien en inderdaad, het waren onze zwemvriendinnetjes. Even gekletst en ze zouden later terugkomen om emailadressen uit te wisselen, zodat we hun onze foto's, waar zij ook op staan, konden sturen.

Voor het avondeten zijn we naar de Moab Brewery gelopen en daar hebben we heerlijk gegeten. Veel te veel natuurlijk, dus ik kan vandaag ook nog genieten van mijn smoked salmon wrap. Als toetje een ijsje to-go en we liepen smikkelend weer terug. Net toen we naar bed wilden gaan, kwamen John en Stacy nog even langs en we hebben met hun nog even gezellig nagepraat. Voor onze volgende reis hebben we een slaapplek in Colorado en onze eigen dirt road guide. Perfectamundo!








2 opmerkingen:

  1. Jeetje wat zijn jullie toch een stelletje kanjers van me.Jullie stralen en ga zo door.Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aaaah, lief! Ik mis je best wel beetje boel eigenlijk...

    BeantwoordenVerwijderen