Zaterdag 29 sept - Goodbye Colorado, helloow Utah

Op deze KOA camping hadden we een eigen tuintje. Maar, aangezien we dan wel heel ver van de camper afzaten, zijn we toch maar op het grint gaan zitten. Apart stel zijn we toch ook. Bij het weggaan natuurlijk vergeten de picknicktafel terug te zetten... Maar vanaf het dumpstation kwamen we nog langs onze plek gereden, dus konden we dat nog snel even doen. Zo sneu voor die Amerikanen met hun big rigs als ze niet meteen hun plek op kunnen
crossen.

Voor vandaag stond Colorado National Monument op de agenda. We zouden daar ook slapen, maar gisteren hebben we toch nog even gebeld naar Moab of ze daar ook een plekje voor de zaterdagnacht vrij hadden. En dat was zo! Dus we hoefden niet heen en weer
te crossen bij Col. NM om een plekje te bemachtigen. Scheelt weer in gedoe, reistijd en mijlen.

Het was een kleine anderhalf uur rijden en voor we het wisten reden we al in het monument. De eerste parking daardoor gemist. Het staat hier pas bij de afslag aangegeven, dus je bent
al snel te ver gereden om de bocht nog te maken. De volgende parkings lagen langs de weg, dus waren iets minder moeilijk te missen. Helaas waren hier nergens echt goede RV-parkings, dus we moesten steeds op de autoplekken gaan staan. En die stonden vaak al vol. Het was erg druk, het was tenslotte zaterdag en, zoals we later begrepen, een soort monumentendag. We hebben veel viewpoints gemist daardoor, maar vanaf de weg zag je ook al prachtige uitzichten. Voor ons is dit meer een monument voor Utah dan voor Colorado, want deze omgeving doet meer aan Utah denken dan aan Colorado met zijn hoge bergen en vele gekleurde bossen.

Maar mooi was het zeker wel! We hebben niet gewandeld, want er staan de komende dagen nog een aantal hikes op het programma en we moeten onze krachten dus sparen. Toen we Col. NM verlieten, zaten we al snel weer op de I-70 en als we in het rond keken, zagen we een heleboel 'niets'. Bij de afslag naar de US6 verlieten we de highway en reden we over een grijs weggetje. Grijs op de kaart, en grijs van het stof. Hobbeldebobbel ging het. "Nou, als je nog eens wat weet", kreeg ik meteen te horen. Maar toen we langs Cisco kwamen kon Sander er ook wel om lachen. 'No Services'  stond er bij de afslag. En inderdaad hebben ze daar al heel lang geen services meer gehad. Geen brandweer, geen vuilnisman, geen schoonmaakploeg, geen leven dus. Op een extreem vervallen huis stond met koeieletters 'private property, keep out' . Nou... met liefde!

Toen we de 128 op gingen werd de weg beter en de omgeving uit. We keken onze ogen weer uit. Dit is echt een fantastisch mooie route naar Moab. Op een gegeven moment zagen we zelfs een soort van 'Monument Valley'-achtige view. Prachtig!

In Moab zijn we meteen naar de campground gegaan en zijn we lekker het zwembad ingedoken. Lekker alle regen en kou helemaal van ons afgespoeld. Na het eten nog een ijsje gehaald bij de Brewery en weer belachelijk vroeg naar bed. Tja, we worden oud...

Vrijdag 28 sept - Black encounters

Pas om half elf vertrokken we van de campground. We hebben eindelijk een echte vakantie-ochtend gehad. Op ons dooie gemak ontbeten, beetje gekeuteld, bakkie koffie gedronken, blog bijgewerkt, allebei uitgebreid gedoucht, geskypt met het thuisfront, nog maar een bakkie koffie genomen en toen pas hebben we afgekoppeld en koers gezet richting Black Canyon of the Gunnison.

En daar is het mooi!!! Beetje weer een bryce-experience; de weg erheen gaat omhoog, tussen struikjes door en pas als je aan de rand van de afgrond staat, zie je opeens de canyon. Bij bijna elk viewpoint moest je een eindje wandelen, maar de afstanden vielen mee. Een paar keer namen we de stokken mee, maar eigenlijk was dat niet nodig.

Het mooiste viewpoint vonden wij Cedar Point. We waren daar helemaal alleen; om een of ander reden sloeg iedereen dat punt over. De wandeling erheen was extra leuk omdat om de zoveel meter paaltjes stonden met uitleg over de gewassen. Zo ook over een struikje dat
multifunctioneel gebruikt werd door de natives. Als voedsel, wapen en zeep. De blaadjes roken heel lekker en dit schijnt de geur van het westen te zijn. De naam zijn we natuurlijk al vergeten...

Bij een ander viewpoint stuitten we op een Amerikaanse fan van Geert Wilders. Die bestaan dus ook! Toen hij hoorde dat we NL waren, was het eerste dat hij vroeg: "What do you think about the situation overthere?" We keken hem natuurlijk een beetje appelig aan, want we hadden geen idee waar hij op doelde. "I mean, in regard to ALL the muslims" Aha! Daar sta je dan, op de rim van een van de mooiste canyons een politieke discussie te voeren. Gelukkig was zijn vrouw uiteindelijk zo verstqandig het over over een andere boeg te gooien en niet veel later konden we elkaar nog een fijne reis en tot (nooit meer) ziens wensen.

Bij het binnenkomen van het park stonden er twee hertjes half op de weg te grazen en wat denk je? Toen we weggingen stonden ze er nog! Mooie beestjes zijn dat toch.

Op een parking stond onze camper van twee jaar terug (qua formaat) en zo zie je goed hoeveel groter de onze nu is. En dat terwijl we voor Amerikaanse begrippen nog een kleintje hebben. Ze gebruiken hier complete touringcars als rv.
Of een caravannetje, zoals te zien is op de foto van de campground...

Oh en Jan? Mocht je hem kwijt zijn, wij hebben hem gevonden hoor!

Donderdag 27 sept - Rocky mountain high

Om vijf uur werden we wakker doordat er om de paar seconden een alarm afging. Slaapdronken en bibberend van de kou gingen we op zoek naar de oorzaak. Die was niet zo 1-2-3 gevonden. Nadat we tot drie keer toe het rook- en het koolmonoxide-alarm hadden zonder resultaat hadden gereset, wilden we het bijna opgeven. Totdat we onder de bank opeens een derde melder vonden. Die van het gas! En wij hadden natuurlijk vrolijk staan roken ondertussen... Die melder ook maar gereset en toen was het euvel eindelijk verholpen. We zijn in bed nog even op gaan warmen, maar van slapen kwam het niet meer,, aangezien we half zeven wilden vertrekken ivm de zonsopgang.

Het regende ondertussen weer pijpestelen, maar dapper als we zijn, reden we toch naar boven naar het Maroon Bells Lake. Daar was het al flink druk. De waterkant stond bezaaid met foto-apparatuur en wij zochten gauw een plekje uit. Het meer spiegelde niet, door de vele regendruppels en de besneeuwde bergtoppen lagen in de wolken. De bewolking leek alleen maar lager te zakken, dus na zo'n drie kwartier hebben we de hoop opgegeven en zijn we terug naar de camper gegaan.

We zijn meteen naar beneden, naar de Buttermilk parking. En daar hebben we op ons gemak even zitten opwarmen met een lekker bakkie koffie. De bushalte was vlakbij en toen we daar amper stonden, kwam er al een bus aan, dus we konden meteen instappen. De chauffeur had geen idee waar het Rio Grande Park was, maar een vriendelijke passagier vertelde ons waar we uit moesten stappen en hoe we moesten lopen. In het park aangekomen liepen we natuurlijk eerst de verkeerde kant op, maar dat was geen straf. Het park loopt langs de rivier door Aspen en tussen de bomen door hadden we uitzicht op  de meest luxe huizen. Bij het eind van het park was een plattegrond waarop we onze verdere route konden uitpluizen. Daarmee was de John Denver Sanctuary zo gevonden. Het is een mooie plek, inderdaad midden in het park, naast het theater. Op grote stenen zijn de teksten van een paar van zijn liedjes uitgebeiteld. Uiteraard zijn we met onze theme-song op de foto gegaan. Ik vond het fijn om hier even te zijn en in gedachten dankjewel te zeggen voor de inspiratie.

En toen op zoek naar de bushalte... dat was nog een opgave. We vonden wel de plek waar we uitgestapt waren, maar niet de plek waar we weer moesten opstappen. Dus maar een stuk door het centrum gewandeld. Ook weer geen straf! En waar liepen we opeens tegenaan? Een busstation! Mazzelaars zijn we ook. Daar de goede bus gepakt en ons richting parking laten rijden. Ik trok te vroeg aan het touwtje, dus  San (tja, die zat aan het pad) moest naar voren om te zeggen dat we een foutje hadden gemaakt. Buschauffeur kon er wel om lachen gelukkig! Bij de camper zijn we meteen ingestapt en weggereden, een bakkie koffie zouden we later wel halen bij het tanken.

Koers gezet richting Montrose, over een prachtige weg. Wat dat betreft treffen we het wel hoor, de meest mooie uitzichten trekken steeds aan ons voorbij. Hier in Montrose eerst nogeven langs de Walmart gegaan en toen weer terug naar de KOA. Er was een klein misverstand over onze standplaats (mijn schuld), maar de eigenaar lostte het vakkundig op door ons een superplek plus een korting van 36 dollar te geven. We mogen hier de derde nacht gratis staan, maar dat gaan we waarschijnlijk niet doen. Sander dook er weer vroeg in en ik volgde niet lang daarna, want we hadden wat slaap in te halen!

Woensdag 26 sept - Aspen en Aspen

Het heeft de hele nacht geregend en toen we vanmorgen wakker werden, wisten we dus ook al meteen dat de Trail Ridge Road niets zou worden vandaag. Om ons heen waren de bergen ook amper zichtbaar, dus we hadden zelfs onze twijfels of de Peak to Peak highway nou wel zo'n verstandig alternatief zou zijn. Het is toch anders, rijden in de regen en de mist. Om de uitzichten ging het ons niet eens. Die hadden we immers op de heenweg al gezien. Het alternatief betekende een dik uur omrijden, praktisch via Denver. We hebben een poosje nagedacht en van diverse kanten  advies ingewonnen en uiteindelijk besloten we toch via de peak-to-peak te gaan.

En dat was een goede keus, want met de regen viel het daarboven mee en vanaf Nederland (jawel!!!) begon zelfs de zon te schijnen! Het stuk daarna was nieuw voor ons en het was dus heel leuk dat we daar wel goed om ons heen konden kijken.

We waren keurig op tijd in Silver Plume, waar ik bij een garage 'The Grumpy Dutchmen' ben gaan vragen of we op het terrein tegenover hen de camper mochten parkeren. Nou, en of hij Grumpy was! Wat dat betreft deed hij de naam eer aan. Hij sprak alleen geen Nederlands, dat dan weer niet...

Maar goed, het kwam er op neer dat we daar mochten staan. Mooi zo! Het was nog maar een klein eindje lopen naar het treinstationnetje van Silver Plume, waar we de kaartjes voor ons treinritje moesten ophalen. Daar nog even  staan babbelen met wat medereizigers en voor we het wisten, kwam de trein al binnen.

Het was een leuk ritje. Halverwege kan je er uit voo reen tour door een zilvermijn, maar daar hadden wij vandaag geen tijd voor helaas. We hebben even gepraat met de conducteur, want we waren benieuwd of de machinisten hier ook 'meester' genoemd worden. Niet dus; bij het oppiepen van de machinist wordt alleen het nummer van zijn loc. genoemd. Grappig, hier zou Sander dus een nummertje zijn...

We hadden gisteren, na het lezen van de weersverwachting al besloten dat we de Independence Pass zouden overslaan. Te vermoeiend voor San en te veel risico. We reden dus via de I-70, dat is een snelweg, naar Glenwood Springs en vanaf daar via de 82east naar Aspen. Wel iets om in mijlen, maar in tijd scheelde het niet eens zo veel. En, wat we niet wisten, de I-70 is een prachtige weg! Vooral tijdens het stuk in Glenwood Canyon keken we onze ogen uit.

Tja, en toen arriveerden we hier op de campground in Aspen. Loop ik me al dagen in allerlei bochten te wringen om mooie foto's van de gele aspen te maken.. Hier staan we dus in een bos van aspen! Prachtig! Ik ben zo blij met deze keus. We hebben er wat voor over moeten hebben (route omgooien van te voren en hier de route juist niet meer kunnen omgooien), maar het is het alleszins waard. Het regent hier wel, maar dat kan me geen bal meer schelen. Ik kampeer inm een geel bos!

En nu maar duimen voor morgen. We hopen zo dat het vannacht opklaart, zodat we morgen een mooie zonsopgang bij de Maroon Bells kunnen zien. Zo niet, dan rijden we er toch gewoon heen, we zijn nu zo dichtbij, dit pakt niemand ons af.

Van de boswachter hebben we advies gekregen over het parkeren van de camper morgen in Aspen. We waren van plan op de fiets die kant op te gaan, maar dat blijkt toch niet echt te doen. Er is een park & ride verderop, waar de camper mag staan en we gratis de bus naar Aspen kunnen nemen. Dus de John Denver Sanctuary gaan we hoe dan ook zien.

Dinsdag 25 sept - ... of sneeuw

Om kwart voor zeven werden we bibberend wakker, maar toen we naar buiten keken, kregen we wel goede hoop. Het was helemaal opgeklaard! We zijn ons snel klaar gaan maken voor de dag, want we wilden gebruik maken van de heldere hemel en gaan wandelen bij Bear Lake Corridor.

Tegen de tijd dat we de camping afreden, zag het er al iets bewolkter uit, maar vol goede moed gaven we gas richting Rocky Mountain NP. Of dat dachten we. Tomtom stond uit, dus prompt reden we verkeerd. Eerst dus maar een rondje Estes Park gemaakt, totdat we eindelijk een plek vonden om te keren.

Bij de ingang van het park werd voor het eerst om legitimatie bij de parkenpas gevraagd. De ranger vroeg ook wat onze plannen waren, dus wij hebben verteld dat we wilden parkeren bij Moraine Park Visitor Center en vanaf daar de shuttle wilden pakken. "Perfect" zei hij en wees ons de weg. Bij het VC aangekomen, zagen we al snel dat hier geen grote parkeerplekken waren. Er kwam ook meteen een ranger op ons af lopen. Wat onze plannen waren? Weer uitgelegd. Nou, deze ranger wist ons te melden dat we hier onze rv niet konden parkeren en dat we helemaal terug moesten naar voor de ingang van het park en daar bij Beaver Meadows parkeren en de hiker-shuttle moesten nemen. Die zou ons dan weer terug naar Moraine Park VC brengen, waar we dan konden overstappen op de Bear Lake shuttle. Lekker dan weer... Maar goed, we hadden geen keus, dus haar plan werd uitgevoerd.

Bij Beaver Meadows VC hebben we voor de zekerheid nog even onze wandelplannen voorgelegd aan een ranger; deze had niets aan te merken en wenste ons veel plezier. Anderhalf uur later, halverwege de weg naar boven, vielen de eerste druppels. We waren intussen al zo'n tijd onderweg, dat we ook echt zoiets hadden van 'al worden we zeiknat, wandelen zullen we!'.
Dus, bij Bear Lake aangekomen, gooiden we regenhoezen over de rugzakken en begonnen we aan de trail naar Nymph Lake. Zal best een leuke wandeling zijn geweest, maar door alle mist, regen en wolken zagen we bijna geen hand voor ogen. Nymph Lake lag er troosteloos bij en wij waren doorweekt en verkleumd. Dit was niks zo. We hebben toch moeten opgeven, het weer heeft gewonnen.

In de shuttle naar beneden begrepen we van de chauffeur dat er vanmorgen wel degelijk bekend was dat het weer hierboven zo was. Alleen dat het zou gaan sneeuwen was pas net bekend geworden. Wel heel jammer dat er van de drie rangers die wij spraken niet eentje eraan heeft gedacht ons op zijn minst te waarschuwen. Om over dat rare parkeerbeleid en shuttlesysteem nog maar te zwijgen.

Beneden bij Beaver Meadows zijn we toch nog maar even gaan informeren naar de verwachting ivm de Trail Ridge Road morgen en deze keer troffen we gelukkig een ranger die wel meedacht. Als het morgenvroeg helder is, gaan we ervoor. Is het bewolkt, dan doen we er beter aan de snelste weg hier vandaan te nemen!

Op onze detour door Estes Park hadden we een Starbucks gespot en wij vonden dat we wel een bakkie troost verdient hadden dus er werd koers gezet naar het centrum. Daar was het inmiddels ook nat en koud, dus na de koffie zijn we weer lekker naar de camping gegaan. Hier hebben we weer droge kleren aangedaan en zijn we lekker binnen blijven zitten.

En daar zitten we nu nog, kruikje onder de voetjes, borrel in de hand en zometeen lekker tegen elkaar aankruipen in bed.

Wat nog wel leuk is om te vertellen is dat onze shuttle een heuse schoolbus was. Heel grappig om daar eens in te zitten!

De foto hieronder met de twee campers erop is van gisteren. Zo is mooi te zien dat het echt gesneeuwd heeft vandaag!

Maandag 24 sept - Na regen komt zonneschijn

We zeiden dat we naar Nederland gingen... Nou, dat hebben we geweten!

We bedoelden natuurlijk het plaatsje Nederland hier in Colorado, daar zouden we doorheen rijden op weg naar Rocky Mountain NP.

Helaas hebben de weergoden ons ook niet goed begrepen, want nadat we het dorpje uitreden, werd het steeds bewolkter en grauwer en grijzer... En wij maar hoopvol doorrijden...

Dus nu zitten we in Estes Park, maar het lijkt wel Nederland; Regen, onweer, wind en kou! We zijn wel blij dat we er toch voor gekozen hebben om hier een camping te zoeken, want nu kunnen we in elk geval lekker film kijken en internetten.

De verwachtingen voor morgen en overmorgen zijn geen spat (haha) beter, maar we gaan morgen in elk geval proberen een deel van het park te zien. Hoe dat overmorgen met de trail ridge road moet, weten we nog niet. 

Paar leuke weetjes:
*We zitten nu ongeveer op de helft van ons avontuur en hebben er 1418 mijlen opzitten.
*Er zijn intussen 12 pakjes zakdoeken volgesnoten en 2 gigantische keukenrollen misbruikt.
*Van de 25 meegenomen films, hebben we net de eerste uitgekeken.
* Voor de terugreis hebben we stoelnummer 17C en 17D kunnen vastleggen.
* Tot nu toe hebben we met onze 4 toestellen 1410 foto's gemaakt.
* We hebben nog 14 dagen plezier voor de boeg!

Zondag 23 sept - All aboard!

Om half zeven maakte de wekker ons wakker. We wilden er op tijd uit, want we moesten de trein halen! Die zou om half tien vertrekken en we moesten uiterlijk 20 minuten van te voren onze kaartjes ophalen. Marge, de camphost, had gezegd dat we een half uur voor het fietsen uit moesten trekken, maar zoals het een goed NS-er betaamt, zorgden wij voor een half uurtje extra speling. Dus, wie mee heeft zitten rekenen weet dat we om tien over acht op de fiets stapten.

We fietsten door 'historic' Manitou Springs en dat zag er hartstikke leuk uit. Vanaf de afslag naar het Cog Railwaystation zijn we met de fiets aan de hand gaan lopen, want daar ging de weg zo stijl omhoog dat we anders omgevallen waren. Het fietsen gaat op zich hartstikke goed, maar doordat je hier zo hoog zit, raak je sneller buiten adem. Zeker berg op!

Natuurlijk waren we veel te vroeg bij het station, maar dat gaf ons de gelegenheid uitgebreid de omgeving in ons op te nemen. Toen de trein eraan kwam en we naar onze plaatsen liepen, bleek dat we helemaal voorin zaten. Dat krijg je als je al in mei reserveert. Dan krijg je mooie plekken. Naast de machinist! Sander helemaal blij natuurlijk. Die heeft steeds met een schuin oog opzij zitten kijken om te zien hoe de conculega zijn trein bestuurt. Niet veel anders begreep ik wel. Alleen kreeg deze man geen vertreksein. In plaats daarvan riep de conducteur van achter naar voren: "We have a highball", waarop de machinist aan de dispatcher vroeg: "Do we have a highball?" Interessant weetje.

De rit omhoog was prachtig; we reden eerst door het bos met heel veel kleurrijke aspen en grote rotsen. Daarna maakten de aspen plaats voor de wereld aan 'kerstbomen' in alle soorten en maten. Boven de boomgrens hadden we prachtige uitzichten in een omgeving vol rockies. Onderweg zagen we heel veel groundhogs, maar ook een paar herten, bighorn sheep en soms een vogel met helder blauwe vleugels. Zo mooi!

Eenmaal boven bleek het flink koud. Wij dachten dat de conducteur een grapje maakte toen hij zei dat ze vorige week sneeuw hadden gehad. Maar het bewijs lag er nog! We hebben een tijdje de uitzichten staan bekijken, maar je zit daar zo ontzettend hoog dat foto's maken alleen maar grauwe beelden geeft. Na een poosje zijn we ons op gaan warmen in de giftshop, waar we weer de nodige souvenirs hebben gekocht. Ook verwenden we onszelf met een lekker bak warme cocoa en koffie en een zakje warme cashewnoten. Na drie kwartier vertrok de trein weer. Van te voren leek me dat veel te kort, maar door de kou bleek het precies genoeg.

En dan stap je weer in een warme trein met de zon op je gezicht. Voor we het wisten zaten we allebei te knikkebollen. Van de terugreis hebben we dus niet veel meegekregen... Alle bijzondere heb je natuurlijk op de heenweg ook al gezien.

Bij het station hebben we nog een magneet gekocht voor de verzameling en daarna zijn we de fietsen op gaan halen. De stijle heenweg was veranderd in een supersnelle afdaling, dus daar gingen we, zoeffff, de berg af. Op de hoofdstraat was het wel even goed opletten, want daar was het intussen een drukte van jewelste. Toen ik op een vrij moment even om me heen keek, zag ik een leuke winkel en ik joelde het uit: "Sandeeeeeer! Een Chirstmas Shop!" Hop, boven op de rem natuurlijk, want dit stond op mijn verlanglijstje; kerstdecoratie kopen in Amerika! San bleef bij de fietsen en ik ben kwijlend de winkel ingelopen. Bij de eerste molen bleef ik al meteen staan; kerstballen met een naam erop. En ook gewoon kijken of ik 'Ina' zag staan... De verkoopster zag me kijken en zei dat ze die ook konden customizen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, dus ik heb haar meteen aan het werk gezet. Ik vond nog twee andere mooie dingetjes en toen moest ik mezelf de winkel uitslepen. Had alles wel mee willen nemen! Maar wij hebben in elk geval een vroege start gemaakt met de restyling van onze kerstboom.

Toen we de camping op kwamen fietsen stond Marge buiten enthousiast te zwaaien. Echt leuk, zo'n spontaan mens. We hebben even een broodje gegeten en ons omgekleed en zijn toen weer op de fiets gestapt. Dit keer gingen we via de achteruitgang van de camping. Deze grenst namelijk aan een parkje met fietspaden en die fietspaden leiden weer naar de achteringang van Garden of the Gods. Daar hebben we een mooie ronde gefietst. Bergaf dan. Bergop zijn we steeds gaan lopen.

In de Trading Post hebben we weeeer souvenirs gekocht en weeeer borderspulletjes gezien (jaja mam, in duplo!). Het visitor center hebben we overgeslagen, dat was net even te ver fietsen, maar al met al hebben we een goede indruk van het park gekregen. Het was wel onwijs druk, maar ja, het was dan ook zondagmiddag en dan wil iedereen wel even die kant op.

In de wasruimte hier op de camping staat een kast met boeken (take one-leave one) en mijn oog viel meteen op een Nederlands genrestickertje. Hoe grappig: een Nederlands boek hier en ook nog op de dag ik mijn dikke pil eindelijk uit heb. Ik had hem beloofd aan een mede-AA-er, die we later in Vegas zullen treffen, maar even een berichtje over en weer en ik had toestemming om hem te ruilen. Dus ik heb nu lekker een nieuw boek om in te beginnen! En hopelijk gaat iemand anders hier binnenkort gelukkig worden van die van mij.

Het is hier nu kwart over zeven. San ligt al een poosje te slapen, die voelt zich nog steeds niet optimaal door die rare neus. Morgen rijden we naar Nederland, dus hij heeft zijn energie hard nodig!