Donderdag 13 sept - Even wandelen

Om kwart voor vier waren we allebei wakker. Niet zo vreemd aangezien we er al om negen uur inlagen. Samen even de temperatuur buiten getest en die was toch behoorlijk fris. Sander is er nog even ingedoken en ik heb me ingestalleerd in de camper en ben op mijn gemak aan het verslag en de administratie gaan werken. Alles is weer op orde, heerlijk! Het is zo grappig; je doet drie betalingen met je creditcard en hebt meteen het gevoel dat de limiet wel al bereikt zal zijn. Niet dus.

Om zes uur stond Sander op en dronken we ons eerste zelfgemaakte bakkie. Het snoertje van het koffiezetapparaat is te kort om op het aanrecht te kunnen staan, dus we hebben het apparaat op de grond staan, waar wèl een contactdoos dichtbij zit. Daarna zijn we ons klaar gaan maken voor de dag. Uitgebreid brood gesmeerd en in vouwbare boterhamzakjes gedaan (dat valt niet uit te leggen, moet je zien), vier flesjes drinken gevuld, de route in de Garmin gezet en onze bergschoenen stevig aangesnoerd. Om half acht zaten we in de shuttle en om half negen konden we dan, na een laatste plaspauze, beginnen aan de wandeling (12,9km/655m elev.).

We gingen meteen steil zigzaggend omhoog en werden al snel voor die inspanning beloond omdat we naast ons drie herten zagen. We hebben ze een hele tijd kunnen observeren en eentje leek zelfs even naar ons toe te komen. Verder omhoog zagen we nog een hert, deze had een gewei maar was iets minder fotogeniek.

Tijdens dit eerste deel van de route had vooral ik het erg zwaar. Na iedere zig (of is het nou zag??) moest ik uitpuffen en op adem komen. We liepen in de schaduw, hadden ijskoude handen, maar ik zweette natuurlijk als een otter.

Na zo'n anderhalve mijl kwamen we terecht in Echo Canyon en dat was zo mooi! Het deed ons denken aan Fiery Furnace in Arches. Daar moesten we ook klimmen en klauteren om door de canyon te komen. Twee keer moesten we het stroompje oversteken en dat lukte zonder natte voeten. Na de canyon ging het wat minder stijl omhoog, maar na het '2-miles' bordje, gingen we wederom zigzaggend stijl omhoog. Ik zat er een paar keer flink doorheen en dacht stiekem aan opgeven. Maar Sander èn enkele vriendelijke voorbijgangers spraken me steeds moed in, zodat ik weer aan de volgende zig/zag kon beginnen. Toen we eenmaal de top van de berg bereikt hadden, moesten we nog een heel stuk over die top wandelen voordat we bij het echte viewpoint waren. Het grappige is dat je onderweg al zoveel prachtige uitzichten hebt, dat het niet zoveel indruk maakt als je mag verwachten. Maar het is wel heel stoer dat wij vanaf ons plekkie boven Angels Landing uittorenden. Die hike is een stuk minder zwaar, maar het laatste stuk moet je echt langs kabels omhoog klimmen. Mij te gortig natuurlijk. In de souvenir winkels verkopen ze de wereld aan buttons over Angels Landing (I Survived...), maar dus niet over Observation Point. Zeer onterecht vind ik! 

Observation Point bereikten we om tien voor twaalf en nadat we op ons gemak de magen vulden, begonnen we om kwart over twaalf aan de afdaling. Hierbij had ik het een stuk makkelijker. Sander daarentegen vond dit weer zwaarder en nu moest hij wat vaker bijkomen. Kon ik hem weer mooi moed inpraten. Toen we weer bij Echo Canyon waren, was ons water op. Niet fijn, want na de canyon liepen we volop in de zon naar beneden. Weer wat geleerd dus. Volgende keer zes flessen meeslepen. Om half drie stonden we uitgeput op de shuttlebus te wachten en toen we daar eenmaal inzaten, ontdekten we pas onze verbrandde ledematen. Vooral onze nekken zijn er slecht aan toe.

Bij de Zion Lodge zijn we uit de bus gesprongen en hebben we dankbaar onze flessen gevuld met Zion Spring Water. Daarna ploften we neer op het gras en hebben we een uurtje gerelaxed. Je kon daar een uurtje onbeperkt internetten voor 2.95 en dat hebben we gedaan. Konden we mooi de verslagen uploaden. Helaas heeft blogspot niet helemaal door hoe mijn Android telefoon werkt, waardoor ik de foto's amper op de goede plek in het verslag kan krijgen. We proberen het vandaag nog een keer, maar lukt het weer niet, dan komen de foto's voortaan onderaan het verslag te staan.

Toen ons uurtje om was, zijn we weer in de shuttle gesprongen en bij het visitor center er weer uit. Daar kochten we onze eerste magneet van dit jaar en alvast wat dia's voor de viewmaster. Daarna liepen we weer naar de camper, waar we eindelijk onze schoenen uit konden doen en een heerlijk verfrissende douche namen. Sander maakte spaghetti en na een slaapmutsje doken we al om acht uur ons bed in.