Zo vroeg als het gisteren donker werd. Zo vroeg werd het vanmorgen ook licht! Gelukkig maar, want we moesten vroeg op pad. Maanden geleden hebben we al tickets geboekt voor de Square Tower House Hike. Een speciale backcountry wandeling die ons naar een site zou brengen, die normaal is afgesloten voor publiek. Een buitenkansje dus; we gooiden er speciaal onze route voor om. Om acht uur moesten we de ranger ontmoeten, maar waar, dat wisten we niet. Op de campground wisten ze ons te vertellen dat we bij de Far View Lodge moesten zijn. Daar waren we keurig om half acht. De receptioniste vertelde ons dat we niet bij haar maar bij het Visitor Center moesten zijn. Wij daar maar weer heen gereden. Om tien voor acht spraken we een ranger bij het Visitor Center aan en deze zei ons dat we als de wiedeweerga naar de parking op de Mesa Top Loop moesten gaan. Zo'n elf mijl rijden! Hij riep er nog achteraan: "Don't speed!" Nou, dat kon ook niet, want toen we de parking afreden, moesten we stoppen voor een troep herten die op hun dooie gemakkie de weg overstaken.
Bij het afgesproken punt aangekomen, was daar natuurlijk niemand meer te bekennen. Maar opeens sprong er een man uit de bosjes die ons meenam. Het was de vrijwilliger van de hike. Diegene loopt achteraan om alle achterblijvers aan te sporen zeg maar. Hij nam ons mee naar een overlook, waar de rest van de groep was. De ranger was net begonnen met de uitleg. Gelukkig, we konden dus nog mee!
De hike was vrij kort, maar wel heel spannend. We liepen een deel van de weg door het bos en moesten langs rotsen naar beneden klauteren. Bij de meest steile stukken waren ladders gemaakt. Die waren goed te nemen, zo lang je maar niet naar beneden keek. Op zeker moment kwamen we bij een zeer nauwe doorgang, de needle, die de originele bewoners gebruikten om bij hun 'huis' te komen. We konden kiezen, of hier doorheen voor de kick, of onderlangs, over een aangelegd paadje. Ik koos voor het laatste maar Sander ging door de needle. Een zeer claustrofobische ervaring, maar wel eentje die hij nooit zal vergeten.
Bij Square Tower House aangekomen, kregen we een hele lange uitleg van de ranger. Heel interessant, hij vertelde met zoveel passie en respect, je bleef maar luisteren. We hebben veel geleerd over het leven op deze plek. Zo weten we dat Square Tower House geen Tower was, maar onderdeel van een Appartementencomplex. Dit is ook de enige plek in Mesa Verde waar je kiva's met dak kan zien. Echt zeer de moeite waard vonden wij het en we zijn blij dat we juist deze cliff dwelling hebben kunnen bezichtigen.
We hebben een beetje tabak van scenic drives waarbij je om de haverklap de auto uit moet om een paar passen te lopen, iets te bekijken en weer in moet stappen. Dus we besloten het bij deze Loop te laten. Vanuit de auto zagen we genoeg, Waaronder tot twee keer toe een prairiedog, diverse herten en wilde paarden. Ina heeft zelfs een mountain lion gezien!
Al een paar dagen denken we erover onze route om te gooien en vanmorgen hebben we de knoop doorgehakt: We gaan niet naar Great Sand Dunes, maar rijden via Durango-Montrose-Gunnison-Salida naar Canon City. Dat betekende voor vandaag dat we het eerste stuk van die rit zouden maken. De overnachting in Durango vervalt en in plaats daarvan zoeken we een plekje in Montrose.
We reden dus de Million Dollar Highway en mèn die hadden we voor geen miljoen dollar willen missen. Wat een prachtige weg! We hebben meer dan 160 foto's gemaakt van alle mooie uitzichten. Het was maar op een paar punten echt een beetje eng met afgronden, maar je had zoveel andere dingen om op te letten, dat je er zo weer voorbij was. De bomen hadden de mooiste herfstkleuren, dit is helemaal onze smaak. Beetje een kruising tussen Zwitserland, Frankrijk en de Belgische Ardennen. Zo had ik me Colorado voorgesteld.
En nu staan we dan op de Koa in Montrose. We hebben het laatste plekje gekregen. Hier is een zwembad met jacuzzi en daar hebben we natuurlijk al ingelegen. Heerlijk ontspannen even. Morgen willen we rustig aan doen. Op ons gemak richting Canon City. Iedere mijl die we maken is mooi meegenomen en kunnen we weer aftrekken van de rit op zaterdag. We zien wel tot waar we komen. In elk geval tot aan Gunnison, want we willen morgen wel Curecanti NRA verkennen.
Ging ik een paar dagen terug met de billen bloot over mijn souvenir-blunder... vandaag mag er om Sander gelachen worden. Wat is er gebeurd? Als asbak gebruiken wij een liptonice-flesje met wat water erin. Die slepen we overal mee naar toe, zodat er door ons geen brandjes zullen ontstaan èn zodat we geen bekeuring krijgen voor littering. Het asbakje staat tijdens de ritten bij ons in het dashboard. Daar zitten diverse plekjes voor drankjes en andere zaken. Sander heeft altijd een fles liptonice binnen handbereik en ik een fles water. Vanmiddag maakte ik een grapje (men weet hoe grappig ik kan zijn.... ahum) en Sander proestte het uit van het lachen. Althans dat dacht ik. Toen ik nog eens goed keek, zag ik in zijn hand het liptonice-flesje (en dus niet het flesje liptonice). Ik kwam niet meer bij van het lachen en Sander zat maar te kokhalzen. Gebeurde midden op de highway, dat was wat minder grappig...
Inmiddels zit hij aan zijn zesde biertje en begint de smaak van vloeibare tabak een beetje af te nemen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten